ارائهانواع فایل،مقاله،پروژه،پایان نامه ictiran

مقدمه:

از حدود 6/6 ميليون هكتار گندم مورد كشت در ايران نزديك به 36% بصورت آبي و 64% بصورت ديم مورد كشت قرار مي گيرد كه نزديك به 70% آن در مناطق نيمه خشك و سرد كشور جاييكه محدوديت آب آبياري و كمبود رطوبت در مراحل مختلف رشد و نمو گياه مهمترين محدوديت رشد و نمو گندم محسوب مي شود  از ارقام گندم زمستانه و نيمه زمستانه كشت مي گردد. مطالعات زيادي بمنظور ارزيابي اثرات آبياري محدود در روي خواص كمي و كيفي ارقام گندم بهاره و زمستانه صورت گرفته كه بر اساس آن اثر تنش خشكي در مراحل رشد سنبله دهي و بعد از سنبله دهي در ارقام گندم بسيار بهراني گزارش شده است. زماني كه پژمردگي در گياه گندم شروع شده و برگهاي آنها پيچ خوردند اثرات  تنش خشكي در گندم شروع مي شود. اثرات تنش خشكي در مرحله بين پر كردن دانه و رسيدن بسيار زياد بوده و موجب كاهش عملكرد دانه در گندم مي شود، زمانيكه تنش خشكي در مراحل بين خميري نرم و گلدهي در گندم اتفاق مي افتد عملكرد دانه را بشدت كاهش مي دهد ولي وقوع تنش خشكي در مرحله روند رسيدگي فيزيولوژيكي فقط سبب كاهش 10% عملكرد دانه در گندم گرديد. وقوع تنش خشكي ملايم در طول مراحل اوليه رشد رويشي در گندم هاي كشت شده در بهار در عملكرد دانه تاثيري نداشت            (Bauder, 2001).   در حاليكه Genet  در سال 1994 در طي سه سال مطالعه متوالي نتيجه گرفت كه كربن هاي ذخيره شده در ساقه گندم براي پركردن دانه حائز اهميت است حتي تحت شرايط ملايم كربوهيدراتهاي جاري ممكن است براي پركردن دانه محدود باشد   (Genet, 1994). Plaut   و همكاران در سال 2004 گزارش دادند كه تعداد دانه در سنبله تحت تاثير تنش خشكي بعد از گرده افشاني قرار نگرفت ولي ميزان تجمع مواد خشك در دانه ها در هر دو رقم گندم مورد مطالعه در اثر وقوع  تنش خشگي در مرحله بعد از گرده افشاني بشدت كاهش يافت و ميزان انتقال ماده خشك (احتمالاُ كربوهيدراتهاي غير ساختماني) از اندام هاي رويشي به دانه ها در طول وقوع تنش خشكي در بين ارقام گندم مورد آزمايش تفاوت معني داري وجود داشت بطوريكه ميزان انتقال ماده خشك در رقم گندم Suneca بشتر از رقم گندم Batavia  بود همچنين نامبردگان نتيجه گرفتند كه وزن هزار دانه و وزن دانه در سنبله با وقوع تنش خشكي در مرحله بعد از گرده افشاني بشدت كاهش يافتند و اين كاهش وزن در رقم گندم باتاويا بيشتر از رقم گندم سانكا بود  (Plaut et al, 2004).